Günümüz toplumunda ulaşım ve iletişim imkanlarının arttığı imkanlar dahilinde insanların da hareketliliği ve konum değiştirmesi artmıştır. Bir köyde, kasabada veya ilde doğup orada hayatı tamamlama veya bir işe girip oradan emekli olma oranları bundan 50-100 yıl öncesine göre neredeyse 10 kat azalmıştır.

İnsanın hem yaşam mekânları hem iş yerleri hem izin ve tatil zamanları hareketlilikleri çok artmıştır. Buna kolay iletişim ve bilgi çağının imkanları da katlanınca artık yaşlılarımız bile torunlarını görmek için, çocuklar ise büyüklerin veya uzaktaki arkadaşlarını görmek için yaz tatilini veya bayramı beklemek zorunda kalmamaktadırlar.

Ellerindeki cep telefonlarından veya tabletlerinden birçok yöntemle görüntülü görüşme veya ortak toplantılar kolaylıkla yapılmaktadır. Bir yakınımız, müşterimiz, özlediğimiz, iş arkadaşımız veya herhangi birisini görmek için onu merakla beklemek veya kilometrelerce gitmek ve zaman kollamak yerine, dilediğimiz veya ihtiyaç hissettiğimiz anda bunu gerçekleştirme imkanına sahibiz.

Bu sebeple de bilgi ve beceri aktarımı gibi olaylar için zaman ve mekân bağımlı okullara, sınıflara, dersliklere tıkılma ihtiyacı kalmamıştır. İnsanlar sanki aynı ortamın nefesini alır gibi, eş zamanlı olarak veya kayıt ortamından aynı bilgi ve beceri aktarımına diledikleri zaman ve diledikleri tekrarda ulaşabilme lüksüne sahiptirler.